2-9-2021
Verzorgende Joke van der Kuilen neemt na 45 jaar werken bij HdS zorg afscheid van cliënten en collega’s en hoopt te genieten van een welverdiend pensioen. Debbie Lozeman viert als huishoudelijke ondersteuner/leerling helpende+ bij HdS haar 12,5 jarig jubileum. Samen blikken zij terug op hun werk in de zorg.
“In de thuiszorg werk je heerlijk zelfstandig”
Debbie: “Ik werkte eerst in een doe-het-zelf-zaak. Joke, die later mijn collega werd, kwam als verzorgende vroeger bij mijn oma thuis. En ik deed zelf ook veel voor mijn oma. Zo is mijn interesse gewekt voor het werken in de huishoudelijke zorg. In de thuiszorg werk je heerlijk zelfstandig. Het geeft je een gevoel van vrijheid. De dag vliegt voorbij.”
Zowel Debbie als Joke ervaren het als bijzonder dat je bij mensen thuis, achter de voordeur mag komen. “Dat schept ook een vertrouwensband. Mensen vertellen ons vaak wat hen ten diepste bezighoudt. Je krijgt hierdoor vaak mooie gesprekken.” Beiden geven aan dat je je altijd bewust moet zijn dat je in de privésfeer van cliënten komt. “Je bent daar te gast, je bent een voorbijganger en toch mag je ook jezelf zijn. Je bedenkt je steeds hoe jij het zelf zou vinden als er een zorgverlener bij jou over de vloer zou komen die jou helpt met douchen of huishoudelijk werk. Gelukkig merken we vaak dat cliënten erg dankbaar zijn voor onze hulp.”
Veel is veranderd
Dat er in 45 jaar veel is veranderd, blijkt wel uit het verhaal van Joke. Toen zij 45 jaar geleden haar diploma gezinsverzorgende haalde, kwam zij in dienst bij HdS Zorg. “Destijds kwam je 5 dagen per week bij 1 gezin en daar verbleef je van 8.00 tot 17.00 uur. Je nam alle taken over. Van huishoudelijke werkzaamheden, boodschappen doen, kinderen verzorgen, een ommetje maken. Je draaide het hele huishouden.”
Dat is vandaag de dag heel anders, het huishouden wordt niet meer vanzelfsprekend overgenomen. Er wordt ingezet op zelfredzaamheid en passende zorg en meer gebruik gemaakt van nieuwe (technische) hulpmiddelen. Een kanteling die door HdS Zorg goed is ingebed in de zorgverlening. “Cliënten geven ons soms ook terug dat ze blij zijn dat ze niet meer afhankelijk zijn van het tijdstip dat ‘de zuster’ komt. En dat ze het fijn vinden dat ze zelf hun steunkousen aan kunnen doen, of hun ogen kunnen druppelen met behulp van een oogdruppelbril”, vertelt Joke. Ook de Medido is zo’n handig hulpmiddel. Daarmee kunnen cliënten zelf hun medicatie op tijd innemen.
“Mooie ontwikkelingen die er ook voor zorgen dat er capaciteit vrijkomt voor die handelingen die cliënten zelf niet kunnen uitvoeren”, vult Debbie aan. “Het is ook een belángrijke ontwikkeling, want in Nederland kampen we met veel te weinig zorgprofessionals.” Passende zorg betekent ook dat cliënten worden doorverwezen naar de juiste plek, vertelt Debbie. “Ook binnen de huishoudelijke zorg wijzen we mensen de weg naar andere voorzieningen en organisaties als dat beter passend is. Bijvoorbeeld Welzijn Barneveld, Icare Ledenvereniging, particuliere ondersteuning en het diaconaal netwerk.
De ontwikkeling van HdS, van zorg naar specialistische verpleging
Eind jaren negentig begon HdS zorg met verzorging en verpleging, vertelt Joke. “Samen met mijn nog huidige collega Jootje Pater heb ik dat mogen helpen opzetten. We begonnen met eenvoudige avond- en weekendzorg. Voor verpleegkundige vragen schakelden we Icare in. Dat bieden we nu ook vanuit HdS. We hebben nu bijvoorbeeld wondverpleegkundigen, casemanagers dementie en palliatief wijkverpleegkundigen in dienst. De zorgvragen worden steeds complexer. Steeds vaker kom je in de thuissituatie handelingen tegen die vroeger in de ziekenhuizen gebeurden. We werken daarbij ook samen met het verpleegtechnisch team van Icare, waar we als Hds onderdeel van zijn.
Zelf bleven Joke en Debbie zich ook groeien in hun werk. Door het volgen van cursussen kon Joke zich blijven ontwikkelen en zo haar werk binnen HdS voortzetten tot haar pensioen. Debbie is nu bezig met de opleiding ‘Helpende zorg en welzijn met de medicatiemodule’ en hoopt dit in januari af te ronden. Ze zien allebei de noodzaak om te blijven ontwikkelen, bijvoorbeeld door de digitalisering in de zorg. Dat heeft beiden de nodige ‘kopzorgen’ gegeven. “Wij zijn er niet mee opgegroeid en onze interesse ligt er ook niet”, geven ze aan. “Toch hebben we het gered. Bij Icare is ook gestart met digivaardigheidstrainingen, dat gaat veel collega’s helpen.” Ze zien zeker de voordelen van digitalisering. “Je bent goed voorbereid als je bij de cliënt thuiskomt. Je rapporteert nu korter, dus sneller. Minder papierwerk, dus beter voor het milieu. En je hoeft niet achter de papieren aan en deze op te halen van kantoor.”
Het gezicht van HdS zorg
Van Joke wordt vaak gezegd dat ze het gezicht is van de HdS zorg. 45 jaar trouwe dienst bewezen zonder één keer ziek te zijn geweest.
Joke: ”Ik heb die gezondheid en kracht van God geschonken gekregen. Tot 2000 heb ik 40 uur per week gewerkt in meerdere teams. De laatste jaren heb ik dat in goed overleg iets afgebouwd tot maximaal 32 uur per week. Bij één cliënt ben ik 14 jaar geweest als verzorgende. Ik heb naar mijn afscheid toe kunnen leven, mijn cliënten ook, dat was goed en fijn. Ik heb een prachtige afscheidsdag gehad en werd opgehaald in een heuse oldtimer. Mijn collega’s hebben mij flink verwend”.
Debbie moest in verband met haar opleiding na 12,5 jaar afscheid ook nemen van een cliënt. Dat doet pijn. “Steeds heb ik afscheid moeten nemen omdat iemand stierf of ging verhuizen, en nu moest iemand afscheid nemen van mij, na 12,5 jaar. Daar sta je niet zo vaak bij stil”.
Beiden delen mooie herinneringen aan hun werk in de zorg. Herinneringen van het kunnen bieden van troost en samen bidden om kracht. Betekenisvolle momenten. “Het zijn soms de kleine dingen die het doen”, zegt Debbie. ” Soms voel je iets aan, een cliënt die in de put zit. Dan laat ik tijdens mijn werk de cliënt ter bemoediging een mooi lied beluisteren vanaf mijn iPad. Dat vinden ze mooi”. Joke denkt terug aan de laatste levensmomenten die zij samen met cliënten mocht beleven. ”Ik heb twee keer bij cliënten meegemaakt dat ze om mijn hand vroegen en aangaven dat ze zo zouden gaan sterven. Ik gaf ze een hand en daarna stierven ze. Dat zijn bijzondere momenten. Wat ik het moeilijkste vind, is wanneer mensen op hun sterfbed aangeven dat het Eeuwige Leven niet voor hen is. Ik luister naar ze en probeer dan ter bemoediging een mooie psalm mee te geven”.
Die herinneringen en ervaringen nemen zij mee naar de toekomst. Debbie in haar werk bij Hds en Joke bij haar nieuwe bezigheden. Het zijn deze mooie zorgprofessionals die HdS een gezicht geven.